کیوان هاشمی _ من از شب های تاریک بدون ماه می ترسم

من از شب های تاریک بدون ماه می ترسم

نه از شیر و پلنگ ، از این همه روباه می ترسم


مرا از جنگ رو در روی میدان گریزی نیست

ولی از دوستان اب زیر کاه می ترسم

من از صد دشمن دانای لامذهب نمی ترسم

ولی از زاهد بی عقل نا آگاه میترسم

پی گم گشته ام در چاه نادانی نمیگردم

اصولاً من نمیدانم چرا از چاه می ترس

اگرچه راه دشوار است و مقصد ناپدید اما

نه از سختی راه، از سستی همراه میترسم

من از تهدیدهای ضمنی ظالم نمی ترسم

من از نفرین یک مظلوم، از یک آه می ترسم

من از عمامه و تسبیح و تاج و مسند شاهی

اگر افتد به دست آدم خودخواه میترسم

مرا از داریوش و کوروش و این جمله ،باکی نیست

من از قداره بندان مرید شاه می ترسم

نمی ترسم ز درگاه خدای مهربان اما

ز برخی از طرفداران این درگاه می ترسم

خدای من نمی دانم چرا از تو نمی ترسم

ولی از این برادرهای حزب الله می ترسم

چو "کیوان"بر مدار خویش میگردم ، ولی گاهی

از این سنگ شهاب و حاجی گمراه می ترسم