دو بیتی

به قدت سی کنم  ، قدت برنده

به چشمات سی کنم ، ابرو کمنده

به هر جا سی کنم عیبی نبینم

تمام جان تو عاشق پسنده

سی کنم : نگاه کنم

هر که ما را یاد کرد ایزد مر او را یار باد (میر سید علی همدانی)

هر که ما را یاد کرد ایزد مر او را یار باد

 هر که ما را خوار کرد از عمر برخوردار باد

 هر که اندر راه ما خاری فکند از دشمنی

 هر گلی از باغ وصلش بشکفد بی خار باد

 در دو عالم نیست ما را با کسی گرد و غبار

 هر که ما را رنجه دارد، راحتش بسیار باد

تو مپندار که خاموشی من هست برهان فراموشی من(حمید مصدق)

دشت ها نام تو را می گویند

 کوه ها شعر مرا می خوانند

   کوه باید شد و ماند

 رود  باید شد ورفت

دشت باید شد و خواند

  در من این جلوه ی اندوه ز چیست                   

  در تو این قصه ی پرهیز که چه؟

  در من این شعله ی عصیان نیاز                           

  در تو دمسردی پاییز که چه؟

  حرف را باید زد درد را باید گفت                    

  سخن از مهر من و جور تو نیست

  سخن از تو متلاشی شدن دوست است               

  و عبث بودن پندار سرورآور مهر

  آشنایی با شور و جدایی با درد                 

 نشستن در بهت فراموشی یا غرق غرور

 سینه ام آینه ای ست با غباری از غم              

 تو به لبخندی از این آینه بزدای غبار

  آشیان تهی دست مرا                                     

  مرغ دستان تو پر می سازند

  آه مگذار دستان من آن اعتمادی که به دستان تو داشت

   به فراموشی ها بسپارد

  آه مگذار که مرغان سپید دست                 

  دست پر مهر مرا سرد و تهی بگذارد

  من چه می گویم آه با تو اکنون چه فراموشی هاست

  با من اکنون چه نشستن ها خاموشی هاست

  تو مپندار که خاموشی من هست برهان فراموشی من!!!

سرطان وطن ( مجتبی کاشانی)

تو مپندار که در فکر تنمنگران سرطان وطنم
او که بیمار شود ما همه نیزمن که بیمار شوم ، یک بدنم
وطنم از تن من خسته تر استدرک کن درد مرا از سُخنم
به تو سوگند که از غُصّه خویشلحظه ای پیش تو من دم نزنم
من از آن یوسف گمگشته خویشمالک بوی خوش پیرهنم
کی برون آید از این چاه وطن؟کاش روزی که در او زنده منم !
غرب در راحت و من در صددِآب در هاون خود کوفتنم
من شفا می طلبم بهر وطننه شفای بدن خویشتنم
هرکجا جان مرا یار گزیدجسمم اما بِگُزیند وطنم
وپس از من بگذارید کمیخاک ایران به میان کفن ام
گرچه بی شعله و بی دود رَومعشق تایید کند سوختنم
شعلۀ شهر فرو خفت ولیمن پی شعله بر افروختنم.

 مجتبی کاشانی روز ۲۳  آذر ۱۳۸۳ در تهران در اثر بیماری سرطان معده درگذشت.

سرطان وطن ( مجتبی کاشانی)

تو مپندار که در فکر تنمنگران سرطان وطنم
او که بیمار شود ما همه نیزمن که بیمار شوم ، یک بدنم
وطنم از تن من خسته تر استدرک کن درد مرا از سُخنم
به تو سوگند که از غُصّه خویشلحظه ای پیش تو من دم نزنم
من از آن یوسف گمگشته خویشمالک بوی خوش پیرهنم
کی برون آید از این چاه وطن؟کاش روزی که در او زنده منم !
غرب در راحت و من در صددِآب در هاون خود کوفتنم
من شفا می طلبم بهر وطننه شفای بدن خویشتنم
هرکجا جان مرا یار گزیدجسمم اما بِگُزیند وطنم
وپس از من بگذارید کمیخاک ایران به میان کفن ام
گرچه بی شعله و بی دود رَومعشق تایید کند سوختنم
شعلۀ شهر فرو خفت ولیمن پی شعله بر افروختنم.

 مجتبی کاشانی روز ۲۳  آذر ۱۳۸۳ در تهران در اثر بیماری سرطان معده درگذشت.