هوشنگ ابتهاج

سترون

 آه در باغ بی درختی ما
 این تبر را به جای گل که نشاند ؟
 چه تبر ؟ اژدهایی از دوزخ
 که به هر سو دوید و ریشه دواند
بشنو از من که این سترون شوم
 تا ابد بی بهار خواهد ماند
هیچ گل از برش نخواهد رست
هیچ بلبل بر او نخواهد خواند