داستانک

اینو یه جایی ذخیره کنید و هر چند روز یکبار بخونید،،،،

*تئوریِ سوسک* 

 این داستان  منسوب به *ساندار پیچای* است.

*ساندار پیچای* یک مهندس و مدیر اجرایی هندی تبار در حوزه فناوری اطلاعات است که  آگوست ۲۰۱۵ به عنوان مدیر عامل اجرایی *شرکت گوگل* انتخاب شد.

این داستان را *ساندار* در سخنرانی خود در گوگل بیان کرده است.... 

"تئوری سوسک در توسعه شخصی" 

در رستورانی، یک "سوسک"

ناگهان از جایی پر میزند و بر روی

یک خانم می نشیند.

آن خانم از روی ترس شروع به فریاد میکند.

وحشت زده بلند میشود و سعی ‌میکند

با پریدن و تکان دادن دست هایش،

"سوسک" را از خود دور کند.

واکنش او مُسری بوده و افراد دیگری هم

که سر همان میز بودند وحشت زده میشوند.

بالاخره آن خانم موفق می شود، سوسک را از خود دور کند.

"سوسک" پر میزند و روی خانم دیگری

نزدیکی او می نشیند.

این بار نوبت او و افراد نزدیکش میشود

که همان حرکت ها را تکرار کنند !

"پیشخدمت" به سمت آنها می‌دود تا

کمک کند.

در اثر واکنش های خانم دوم، این بار

"سوسک" پر میزند و روی"پیشخدمت"

می نشیند.

پیشخدمت محکم می ایستد و به

رفتار سوسک بر روی لباسش نگاه

میکند.

 در زمانی مطمئن 

"سوسک"

را با انگشتانش میگیرد و به خارج

رستوران پرت میکند ...

در حالی‌که قهوه‌ام را مزه مزه

میکردم، شاهد این جریانات بودم و

ذهنم درگیر این موضوع شد.

آیا "سوسک" باعث این رفتارِ

"هیستریک" شده بود؟

اگر اینطور بود، چرا "پیشخدمت" دچار

این رفتار نشد؟

چرا او تقریباً به شکل ایده آلی این

مسئله را حل کرد، بدون اینکه آشفتگی

ایجاد کند؟

این "سوسک" نبود که باعث این

ناآرامی و ناراحتی خانم ها شده بود،

بلکه عدم توانایی افراد در برخورد

با "سوسک" موجب ناراحتیشان

شده بود.

من فهمیدم این فریاد پدرم، همسرم یا مدیرم بر سر من نیست که موجب ناراحتی من میشود، 

بلکه ناتوانی من در برخورد با این مسائل است که من را ناراحت میکند.

این ترافیک بزرگراه نیست که من

را ناراحت میکند، این ناتوانی من دربرخورد با این پدیده ‌است که موجب ناراحتیم میشود.

من فهمیدم در زندگی نباید " *واکنش*" نشان داد،

 بلکه باید *"پاسخ"* داد !

           *آن خانم‌ها*

         به اتفاق رخ داده                                                                                          *             *"واکنش"*

             نشان دادند، 

             در حالیکه 

          *"پیشخدمت"،*

          *"پاسخ"* داد.

*”واکنش" ها همیشه غریزی هستند*

*در حالی‌که "پاسخ" ها همراه با تفکرند!*

*«این مفهوم مهمی در فهم زندگیست،...»*

*آدمی که خوشحال است، به این خاطر نیست که همه چیز در زندگیش درست است؛*

او به این خاطر خوشحال است که:

 *“دیدگاهش” و پاسخش*

          نسبت به مسائل 

       *درست است....!!*

ای ساقی آرامم کن

ای ساقی آرامم کن دیوانه ام رامم کن
من خسته ایامم ساقی تو آرامم کن
گمگشته ای در خویشم ساقی تو پیدایم کن
با ساغر شیدایی سرمست و شیدایم کن
در سینه پنهان کردم فریاد آوازم را
محض خدا روزگار مشکن دگر سازم را
من مرغ خوش آواز این شهرم می دانم می دانی
کز رنج این خاموشی می گریم در خلوت پنهانی
از جان ما چه خواهی ای دست بیرحم زمونه
تا کی به تیر ناحق می گیری قلب ما نشونه
در سینه پنهان کردم فریاد آوازم را
محض خدا روزگار مشکن دگر سازم را
ای ساقی آرامم کن دیوانه ام رامم کن
من خسته ایامم ساقی تو آرامم کن
گمگشته ای در خویشم ساقی تو پیدایم کن
با ساغر شیدایی سرمست و شیدایم کن
سرمست و شیدایم کن

صائب تبریزی

 

واعظ نه ترا پایه گفتار بلندست

آواز تو از گنبد دستار بلندست

در کعبه ز اسرار حقیقت خبری نیست

این زمزمه از خانه خمار بلندست

مژگان تو از خواب گران است نظربند

ورنه همه جا شعله دیدار بلندست

یک شعله شوخ است که در سیر مقامات

گاه از شجر طور و گه از دار بلندست

از بی هنران شعله ادارک مجویید

این طایفه را طره دستار بلندست

تن چیست که با خاک برابر نتوان کرد؟

از کوتهی ماست که دیوار بلندست

کوته بود از دامن عریانی مجنون

هر چند که دست ستم خار بلندست

غافل کند از کوتهی عمر شکایت

شب در نظر مردم بیدار بلندست

هر چند زمین گیر بود دانه امید

دست کرم ابر گهربار بلندست

صائب ز بلند اختری همت والاست

گر زان که ترا پایه گفتار بلندست