هوشنگ ابتهاج

من همان نایم که گر خوش بشنوی 

شرحِ دردم با تو گویذ ، مثنوی 

یک نفس دَردَم ، هزاران آه بین ! 

روح را شیدائی پرواز بین 

من همان ، جامم که گفت آن غمگسار :

با دلِ خونین ، لبِ خندان بیار ! 

من خمُش کردم ، خروشِ چنگ را 

گرچه صد زخم است این دلتنگ را 

من ، همان عشقم که در فرهاد بود 

او نمی دانست و خود را می ستود 

من همی کَندَم ، نه تیشه ، کوه را 

عشق شیرین می کند ، اندوه را 

در رخِ لیلی نمودم ، خویش را 

سوختم ، مجنونِ خام اندیش را 

می گرستَم در دلش ، با دردِ دوست 

او گمان می کرد ، اشکِ چشمِ اوست