تک‌غزل دانشمند سده‌ دهم هجری خورشیدی , محمد رفیع «رفیع»

کم گو سخن که خاطر دلدار نازک است

بار گهر نمی‌کشد این تار نازک است

نی تار عمر محکم و نی تار دوستی

افسوس از این دو رشته که بسیار نازک است

زلفش چو مار حلقه فتاده‌ست تا کمر

ترسم که نشکند کمر یار نازک است

ساقی تو می ‌به‌ جام بلورین چه می‌دهی

از گل پیاله ساز لب یار نازک است

کم گوی حرف بر سر بالین دردمند

زیرا که طبع مردم بیمار نازک است

بیهوده سنگ بر دل آزردگان مزن

اول ببین که شیشه چه‌مقدار نازک است

اسلام شد قوی در او چنگ زن رفیع

کافر مشو که رشتۀ زنار نازک است