استاد بهرام سیاره، متخلص به پریش شهرضایی

عشق را بی‌معرفت معنا مکن/

زر نداری مشت خود را وا مکن/

گر نداری دانش ترکیب رنگ/

بین گل‌ها زشت یا زیبا مکن/

خوب دیدن شرط انسان بودن است/

عیب را در این و آن پیدا مکن/

دل شود روشن ز شمع اعتراف/

با کس ار بد کرده‌ای حاشا مکن/

ای که از لرزیدن دل آگهی/

هیچ‌کس را هیچ جا رسوا مکن/

زر بدست طفل دادن ابلهی‌ست/

اشک را نذر غم دنیا مکن/

پیرو خورشید یا آئینه باش/

هرچه عریان دیده‌ای افشا مکن/

ای بس آبادی که بوم یوم شد/

بر سر یک مشت گل دعوا مکن/

چون خدا بر تو خدائی می‌کند/

اضطراب از روزی فردا مکن/

متحد گردید و طوفان شد نسیم/

دوستی با بی‌سر وبی پا مکن/

پشت بر محراب دل کردن خطاست/

قامتت را جای دیگر تا مکن/

چون بشمعی می‌رسی پروانه باش/

وز نگاه این آن پروا مکن/

پیش بی‌رنگان که مست حیرت‌اند/

گر دورنگی می‌کنی با ما مکن/

گر زآب برکه می‌ترسی پریش/

دعوی غواصی دریا مکن